“Je speelt met vuur......”

“Ja, maar dit is een uniek aanbod dat zich voort doet”

“Wie zei er: ”ik doe mijn Leisure 17 nooit meer weg, ik heb niet meer ruimte nodig”

“Ja, maar dan kunnen we ook echt eens vrienden meenemen om te zeilen”

“En wie zei er :”hoe groter de boot hoe duurder het onderhoud ook wordt, zo’n kleine boot bevalt me wel”

“Ja maar Impuls heeft nieuwe zeilen nodig, dat kost al snel een paar honderd euro. En deze heeft al navigatie en dergelijke”

“Maar al die moeite, tijd, en liefde die je in Impuls hebt gestoken, zet je dat dan zo maar aan de kant?”

“Het is pijnlijk, maar deze kans komt maar een keer...zijn ‘omschrijving’ is mij op het lijf geschreven, we kunnen toch in ieder geval gaan kijken...?”

En zo geschiedde......

Op 22 augustus ontvingen we allemaal de nieuwsbrief van de Leisure club waarin een naar bericht van Peter Wesseling was opgenomen. Vanwege een rotziekte is hij niet meer langer in staat om voor zijn geliefde Leisure 22, Swale III, te zorgen. Daarom zocht hij via de nieuwsbrief een nieuwe eigenaar aan wie hij de boot wilde schenken. “Een enthousiaste eigenaar die fit genoeg is om de boot goed te onderhouden en er lekker mee gaat varen”. Dat liet ik mij geen 2x zeggen, waarop ik direct na het lezen vanaf mijn werk Eva opbelde, waarop bovenstaand telefoongesprek volgde.

Amper 2 weken later maakten we kennis met Peter en Liesbeth, het klikte direct en voor we het wisten hadden we een uur naar foto’s van de Swale gekeken en er net zolang over gepraat. Alhoewel ik bij voorbaat had gezegd écht kritisch naar de boot te kijken, wisten we allebei stiekem al hoe dit ging aflopen. Een bezoek aan de jachthaven was een beetje voor de show. Zoals Liesbeth later zei: ”het was liefde op het eerste gezicht”, waarmee ze, voor de goede orde, doelde op mij en de Swale.

Dat Peter al die jaren ook dol was geweest op de boot was direct duidelijk. Hij sprong handig op de boot, liet ons alles zien, legde alles uit en kwam van het ene verhaal op het andere. Eva deed enthousiast mee, maar was vooral verbaasd over wat 5 feet in lengte kan uitmaken: ”wat een gigantische boot”, waarop Liesbeth vertelde dat zij destijds ook moest lachen toen Peter had verteld dat hij naar “een bootje” ging kijken en hier mee thuis kwam.

Het mag duidelijk zijn, “de adoptie” was rond.

Op zaterdag 15 september reden wij opnieuw naar Alpen aan de Rijn om alles spullen die nog her en der lagen te verzamelen. Al waren ze amper een paar uur terug uit Engeland, Peter en Liesbeth bleven vriendelijk, gastvrij en zeer behulpzaam.

De volgende dag was het zover, via de staande mastroute over Haarlem naar onze nieuwe jachthaven in Naarden. Het spannendste moment is wanneer de vorige eigenaren en je schoonmoeder staan toe te kijken als je voor het eerst achteruit de boot uit de box moet varen. Hier helaas geen spectaculair verhaal, dit lukte zonder kleerscheuren. Op weg naar de eerste brug! Bij de eerste brug was ons niet helemaal duidelijk wat de correcte handelingen zijn dus belde Eva de brugwachter. De brugwachter dacht dat we haast hadden, dus dit hebben we gelijk maar recht gezet. De correcte handeling bleek gewoon wachten bij de brug totdat deze open gaat, tenzij anders aangegeven. We eindigden de dag in jachthaven van Lisse waar voor het eerst in onze zeilcarrière konden koken en eten zonder even later de kruimels terug te vinden in ons bed, we hebben een eettafel!

De volgende ochtend richting Haarlem maar eerst genieten van onze kombuis en eettafel , pannenkoeken als ontbijt ☺. Na het uitgebreide ontbijt gingen we richting Haarlem. Alles verliep voorspoedig tot de brug bij Hillegom. Vanwege onderhoud aan de brug waren er beperkte bedieningstijden en lieten wij nou net te laat zijn voor de laatste brugopening. Dat werd ruim 1,5u wachten. Geen straf bij dit prachtige weer, maar de locatie was een beetje onhandig. Nergens een goede wachtsteiger te bekennen, veel wind en weinig ruimte. De Swale is duidelijk geen Leisure 17 je kan hem niet eventjes ergens tussen leggen en het manoeuvreren een stuk lastiger. Uiteindelijk met veel moeite een plekje gevonden en nu we toch de tijd hadden konden we mooi even tanken bij het tankstation. Om half2 konden we eindelijk door de brug, om vervolgens met een dikke 2-takt rookwolk vol gas richting Haarlem te varen om nog net voor 16.00u de stad binnen te varen. Na 16.00u worden namelijk de bruggen 2 uur lang niet meer bediend. 15.55u, gelukt! Dachten we nu te kunnen relaxen en een ijsje te halen bij de lekkerst ijssalon van Haarlem? Helaas, de benzine moest bijgevuld worden voor de tocht naar Naarden de volgende dag. Googlemaps aanslingeren en met de jerrycans op weg naar de dichtbij zijnde pomp. Die twee uur vlogen voorbij. Nog even kunnen genieten van het wel en wee rondom het Spaarne in en toen snel weer op weg om de specifieke tijden van de spoorbrug, A9 en de sluizen bij Spaarndam te halen.  De sluizen bij Spaarndam hadden namelijk ook beperkte bedieningstijden vanwege de verzilting van het water door de droogte van de afgelopen maanden. In Haarlem gingen alle bruggen speciaal voor ons open want wij waren de enige met een mast. Uiteindelijk zijn we rond 20:00 geëindigd bij watersportvereniging Ijmond.

De laatste dag van onze tocht, dinsdag 18 september. Dit keer geen uitgebreid ontbijt, tandenpoetsen en varen, ontbijten doen we wel onderweg, dat kan ook makkelijk met zo’n kajuit!. Weer het gebruikelijke brugprotocol volgen en dan het Noordzeekanaal op. We werden gelijk begroet door een mega  cruiseschip.

Het Noordzeekanaal was niet het mooiste vaarwater, maar het is ook wel machtig om alle industrie vanaf het water te zien. De kers op de taart was om tussen Amsterdam Centraal station en filmmuseum het EYE te varen. Behendig de pontjes ontwijken, goed om te weten dat de pontjes  tegenwoordig reclame hebben dus zijn niet meer standaard blauw en wit zijn. Dit blijkt in het verleden al meerdere keren mis te zijn gegaan en hierover is nog veel discussie binnen de gemeenteraad van Amsterdam.